Bazı gecelerin sabahı olmuyor… Tam bir yıl evvel, 6 Şubat’ta da o meşum gecelerden biri yaşandı. Saat 04.17’de kopan 7.7’lik kıyametle on binlerce vatandaşımız için güneş hiç doğmadı. Akabinde gelen gün, yer bir kere daha yerinden oynadı. Bu defa 7.6’yla yıkıldı dünyalar. Kahramanmaraş Pazarcık ve Elbistan merkezli zelzeleler, tam 53 bin 537 canı kopardı ortamızdan.
3 LİSANDA AĞIT
Bu ikili felaketin yıldönümünde acılar hâlâ birinci gün üzere tazeydi. Büyük yıkımın yaşandığı 11 vilayette ve tüm Türkiye’de kayıp canlarımızı andık. Kahramanmaraş, Gaziantep, Adıyaman, Malatya, Kilis, Şanlıurfa, Adana, Osmaniye, Diyarbakır ve Elazığ’da olduğu üzere Hatay’da da herkes ayaktaydı evvelki gece. Akşam saatlerinden itibaren anma programları düzenlendi. Birinci olarak Hatay Akademi Orkestrası, Uğur Mumcu Bulvarında Türkçe, Arapça ve Ermenice müziklerden oluşan bir dinleti sundu. Ağır yağmur altında, Hataylılar ağıt modüllerini gözyaşlarıyla, birbirine sarılarak dinledi.
DUALAR YÜKSELDİ
Köprübaşı mevkisindeki Anıt Alanı’nda merasim düzenlendi sonra. Buradaki anma programına Sıhhat Bakanı Fahrettin Koca, CHP Genel Lideri Özgür Özel, İstanbul Büyükşehir Belediye Lideri Ekrem İmamoğlu, Hatay Belediye Lideri Lütfü Savaş ile kentte yaşayan Musevi, Hıristiyan cemaatinin dini temsilcileri de katıldı. Okunan Kuran-ı Kerim’in akabinde, Musevi ve Hıristiyan din adamları da dualar okudu. Din adamları, “kardeşlik, birlik, beraberlik ve Hatay’ın en kısa vakitte eski günlerine kavuşması” dileğinde bulundu.
YİNE O DAVET…
Saatler 04.17’yi gösterdiği anda depremzedeler daima bir ağızdan “Sesimizi duyan var mı” diye seslendi. Depremzedeler vakit zaman Atatürk’ün Yanılgıyla ilgili “Hatay benim şahsi meselemdir” biçimindeki kelamını daima bir ağızdan tekrarladı. Anmaya katılan vatandaşlar, Asi Nehri’ne karanfil bıraktıktan sonra dağıldı.
Hataylılar acılarını sarılarak paylaştı.
SESSİZ YÜRÜYÜŞ
Hataylı depremzedeler gece yarısı, yakınlarını kaybettikleri enkazlara mum ve karanfil bıraktı. Daha sonra kentteki Vali Göbe kavşağında bir ortaya gelindi, ellerde meşaleler, defneler ve karanfillerle anma programının yapıldığı Köprübaşı mevkisindeki Anıt Alanı’na kadar ‘sessiz yürüyüş’ düzenlendi.
GEÇMİYOR SİZSİZ VAKİT…
Depremlerin yıl dönümünde mezarlıklar doldu taştı. Kimi kaybettiği çocuğunun oyuncaklarıyla gittiği kabristana, kimi eşinin eşarbıyla…
Depremzedeler, yakınlarının mezarlarına sarılarak gözyaşı döktü.
OKULLARDA HÜRMET DURUŞU
Ülke genelinde tüm eğitim öğretim kurumlarında öğrenciler, öğretmenler ve yönetimciler geçtiğimiz yıl hayatını kaybedenler anısına hürmet duruşunda bulundu. Ulusal Eğitim Bakanı Yusuf Tekin merasime Ankara Atatürk Mesleksel ve Teknik Anadolu Lisesi’nde katıldı. Tekin iletisinde, “Depremde kaybettiğimiz vatandaşlarımızı rahmetle yâd ediyoruz” dedi. Sarsıntı bölgesinde yer alan 5 vilayette eğitime 1 gün orta verildi. Hatay Defne’deki Sümerler Ortaokulu öğrencileri de sarsıntıda hayatını yitiren Yağmur Rifaioğlu’nun (13) şiirini besteleyip, birlikte söyledi. Öğrenciler daha sonra gökyüzüne siyah balonlar bıraktı.
MEHMETÇİK’TEN ACI SELAM
Çifte felaketin birinci yılı nedeniyle dün, Milli Savunma Bakanlığı, Genelkurmay Başkanlığı ve kuvvet komutanlıkları başta olmak üzere yurt genelinde bulunan askeri birliklerde anma merasimleri düzenlendi. Mehmetçik, merkez üssü Pazarcık olan 7.7’lik birinci zelzelenin meyana geldiği saat 04.17’de zelzelede ölen vatandaşlar için selam durarak hürmet duruşu gerçekleştirdi ve ölenlerin anısına selam verdi.
ENKAZ ALTINDAKİ KIZININ ELİNİ BIRAKMAYAN BABA: BİR YILDIR YÜREĞİM YANIYOR
Enkaz altında kalan kızı Irmak Leyla Hançer’in (16) elini tutarken çekilen fotoğrafla hafızalara kazınan Mesut Hançer, felaketin yıldönümünde kızının mezarını ziyaret etti. Zelzeleden sonra eşi ve 3 çocuğuyla birlikte Ankara’da yeni bir hayat kuran Hançer, kızının mezarının başına çiçek bırakırken gözyaşlarına boğuldu.
Depremde kızıyla birlikte 7 yakınını kaybettiğini söyleyen acılı baba, bir yıldır yaşadığı acıyı şu sözlerle anlattı: “Gidişi oldu gelişi olmadı bir daha. Biz de kendisiyle birlikte öldük işte. Hiçbir vakit çıkmadı, çıkmıyor acısı. 2-3 saat çocuğumun elini tutarak bekledim o biçimde. Ellerinden öptüm, yanaklarından öptüm. İşte ellerine sarıldım… Ancak hiçbir deva bulamadık. Yüreğimde ateş yanıyor, bir yıldır da sönmedi, daha da sönmedi…”
