◊ Klasik bir soruyla başlayalım, bir projeye “evet” demenizi sağlayacak olan şey neydi?
– Doğru yerde olduğumu hissettiğimde “evet” derim. Bir projeye evet dedikten sonra, bu benim için hayati bir sıkıntı haline geliyor. Ayrıyeten, her şey bir meydan okuma. Şimdi keşfetmediğim bir şey verip veremeyeceğimi nitekim bilmediğim tecrübelere gereksinimim var. “Bunu yapabilirim” diye düşünürsem, o proje benim için daha az farklı olur. “Little Girl Blue” sinemasının senaryosunu okuduğumda da, anlaşılmadığı ve kimse onu dinlemediği için uğraş eden, 2016’da Me Too hareketinden çabucak evvel intihar eden bu bayanın duyulmasını istedim. Artık burada olmasa bile söylediklerini birinin dinleyip anlamasını istediğim için kabul ettim bu sineması.
◊ Me Too demişken… Bu hareket başlayalı birkaç yıl oldu. Sizce kesimde ne kadar yol kat edildi?
– Kadın hakları konusunda daha gidecek çok yolumuz var. Uzun vakittir oyuncuyum. İçinde bulunmamam gereken durumlara sokuldum. Bugün hâlâ gençliğimizden, oyuncu olarak sahip olduğumuz tutkudan yararlanacak kimi hasta adamlar ve bazen de bayanlar var. Lakin bugünkü gençler bu yapılanların gerçek olmadığını, biri rahatsızlık verici bir şey istediğinde “hayır” diyebileceklerini biliyor. Ben genç bir oyuncuyken, çok farklı bir seçeneğim olduğunu bilmiyordum. Gençlerin bizim yaşadıklarımızı yaşamayacaklarını bilmek, yeterli hissettiriyor. Her ihtilal başarılı olmuyor, şimdi hiçbir şeyin kazanılmadığını bilmemiz gerekiyor. Yapacak çok işimiz var. Bu ihtilalde erkekler, bayanlarla bir arada hareket ettiklerinde işler hakikaten değişecek. Hepimiz birebir gemideyiz, bunu herkesin anlamasını istiyorum.
BU BİR GÜZELLEŞME YOLCULUĞU VE BANA KENDİMİ HATIRLATIYOR
◊ “Little Girl Blue” sinemasında canlandırdığınız ‘Carole Achache’ karakterinden bahseder misiniz?
– Bir karakterle bu kadar uğraş etmeyi beklemiyordum. Mona Achache de bana annesiyle hakikaten gayret ettiğini anlattı. Ne kadar güç olduğunu göstermek istedi. Bu enteresandı. Zira bir role büründüğünüzde, olayların kamera gerisini görmeyi beklemiyorsunuz. Bu durum benim için bile garipti. Lakin evet, kendimi bu bayan soyuna çok yakın hissettim. Zira maalesef bu dünyadaki pek çok bayan benzeri şeyleri deneyimledi. Annem, büyükannem ve hatta daha da birçok, erkeklerle çok sıkıntı ilgiler ve cinsel hücumlar yaşadı. Bu arayış beni çok etkiledi zira bu bir güzelleşme seyahati bu bana dokunuyor. Bana kendimi hatırlatıyor…
◊ Sizce bayanlara yönelik bu sistem nereye kadar bu türlü sürecek?
– Kürtaj mesela. Kanunlar olduğunu ve artık kendimiz, vücutlarımız için karar verebileceğimizi düşünüyoruz ve sonra ansızın her şey geriye gidiyor.
CANNES’A ÂŞIĞIM
◊ Cannes’a uzun yıllardır katılıyorsunuz. Şenlikle ilgili en sevdiğiniz anınızı bizimle paylaşır mısınız?
– 12 yıldır Cannes’da sinemalarım olduğu için nitekim şanslıyım. Jacques Audiard’ın sineması için birinci kere kırmızı halıda yürüdüğümde, bu harikuladeydi. Ben çocukken, Cannes’ı bir hayal yeri olarak görürdüm. Evet, birinci sefer sahiden çok hoştu ancak yalnızca bir anı seçmek güç. Zira her yıl yeni bir sinemayla, bazen Cannes’ı birinci sefer deneyimleyenlerle geliyorum buraya. Cannes, dünyadaki en hoş şenliklerden biri. Bu şenliğe hakikaten âşığım.
FRANSIZ AKSANI OLDUKÇA ZOR
◊ Hem Hollywood hem de Fransa’da çalışıyorsunuz. İngilizce ya da Fransızca konuşarak oynadığınızda farklı bir şey hissediyor musunuz?
– Her sinema farklı, her karakter farklı, her öykü farklı, her direktör farklı… Fakat İngilizce ya da Fransızca kelam konusu olduğunda, beyninizi nasıl organize ettiğiniz sahiden teknik bir sorun. Ayrıyeten hangi aksanın üzerinde çalışmam gerektiği de değerli. İngiliz mi, Amerikan mı, Polonyalı mı, İtalyan mı, hatta Fransız mı… Aslında Fransız aksanı yapmak hayli sıkıntı. Bir karakter üzerinde çalışmaya başladığımda, onun nefes alma ve konuşma formunu bulmak en zevk aldığım şeylerden biridir. Sesin nereden geldiği sahiden değerli, zira kim olduğunuz hakkında çok şey anlatıyor. Birebir vakitte İngilizceyi de seviyorum.
