Oyuncu Perihan Savaş, 1987 yılında meslektaşı Yılmaz Zafer ile nikah masasına oturmuş, çiftin bu evlilikten bir de oğulları olmuştu.
1994 yılında kalp krizi geçiren ve beyninde hasar oluşan Yılmaz Zafer, 1,5 yıllık ömür uğraşını 9 Kasım 1995’te kaybetti.
Perihan Savaş, eşini 28. Vefat yıl dönümünde andı. Eşiyle yer aldığı fotoğrafları sayfasında paylaşan Savaş, altına şu notu düştü: Adamım yaşadığımız sürece daima bizimlesin ki…
Perihan Savaş, yıllar evvel katıldığı programda eşi Yılmaz Zafer’in yaşadıklarını ve ona olan hasretini gözyaşlarıyla anlatmıştı:
“Biz o devir bir şirket kurmuştuk. Artık ismini zikretmek istemiyorum, ortağımız vardı. Ve o ortağımız onu çok üzmüştü. Hatta bir defasında konuta gelip sabaha kadar ağladığını biliyorum. Avukata gitmişti bu paydaşlığı bitirmeye ve orada kalp krizi geçiriyor ve hayatını kaybediyor. Sonra hastanede tekrar yapılan müdahalelerle hayata geri dönüyor. Lakin 4 dakika oksijensiz kaldığı için beyin hücreleri önemli bir hasara uğramıştı.”
“Yılmaz çocuğumuz Savaş’ı yalnızca iki ay sevebildi. O esasen çocukları çok severdi. Hatta arkadaşlarımıza misafirliğe gittiğimizde o çocuklarla bir odaya çekilir ve onlarla oynardı. Çocuğumuz çok beklemediğimiz bir anda oldu ve biz de Allah’tan diyerek Savaş’ı dünyaya getirdik. Düzgün ki de doğurmuşum Savaş’ı zira Yılmaz, çocuk sevgisini iki ay boyunca yaşadı. Hastalanmadan evvel her şey Yılmaz’ın içine doğuyordu. Ben hamileydim ve annem, ben ve Yılmaz trafikteydik. Çok ağır bir trafik vardı ve Yılmaz dönüp anneme; ‘Ben bu çocuğun yüzünü göremeyeceğim biliyor musunuz’ dedi ve annem de ben de çok şaşırmıştık. Sonra ben de ‘Bak artık trafikte doğururum, o vakit yüzünü görürsün’ dedim ve gülüşmüştük. Çabucak sonrasında da Havaya baktı ve ‘Allah’ım canımı alacaksan da çocuğumu göreyim o denli al’ dedi ve biz bunu asla ancak asla unutamıyoruz. Sonuçta oğlunun yüzünü gördü lakin bir mühlet sonra da onu kaybettik.”
“Onu çok özlüyorum. İnsanlığını özlüyorum, sevecenliğini özlüyorum. Çok pak bir insandı ve dürüsttü. Herkesi kendisi üzere gören biriydi Yılmaz. Ben daima Yılmaz’a ‘Herkesi kendin üzere görme derdim’ ancak o tekrar de herkesi kendisi üzere görmeye devam etti. Bence Yılmaz, bu dünyada her neyaptıysa onların karşılığını çekti ve öbür dünyada çok memnun ve huzurlu olduğuna inanıyorum. Lakin natürel ki ben onu çok özlüyorum. Keşke herkes onun üzere dürüst, onun üzere adam üzere adam olabilseydi.“
“Karagümrüklüydü ve çok delikanlı bir insandı. Şayet haksızsan onu direkt olarak yüzüne söylerdi. Oğlum Savaş’ın babasını tanımasını çok isterdim lakin; asla babasını tanımadı. Babasının sinemalarını izliyor, benden, babasının arkadaşlarından, amcalarından Yılmaz’ı dinliyor. Fakat hali ve davranışlarıyla tıpkı babası Yılmaz üzere. Hareketleri, sevecenliği, saçını taraması bile tıpkı babası üzere.”
