◊ Klasik bir soruyla başlayalım, bir projeye “evet” demenizi sağlayacak olan şey neydi?
– Doğru yerde olduğumu hissettiğimde “evet” derim. Bir projeye evet dedikten sonra, bu benim için hayati bir sorun haline geliyor. Ayrıyeten, her şey bir meydan okuma. Şimdi keşfetmediğim bir şey verip veremeyeceğimi sahiden bilmediğim tecrübelere gereksinimim var. “Bunu yapabilirim” diye düşünürsem, o proje benim için daha az değişik olur. “Little Girl Blue” sinemasının senaryosunu okuduğumda da, anlaşılmadığı ve kimse onu dinlemediği için uğraş eden, 2016’da Me Too hareketinden çabucak evvel intihar eden bu bayanın duyulmasını istedim. Artık burada olmasa bile söylediklerini birinin dinleyip anlamasını istediğim için kabul ettim bu sineması.
◊ Me Too demişken… Bu hareket başlayalı birkaç yıl oldu. Sizce kesimde ne kadar yol kat edildi?
– Kadın hakları konusunda daha gidecek çok yolumuz var. Uzun vakittir oyuncuyum. İçinde bulunmamam gereken durumlara sokuldum. Bugün hâlâ gençliğimizden, oyuncu olarak sahip olduğumuz tutkudan yararlanacak birtakım hasta adamlar ve bazen de bayanlar var. Fakat bugünkü gençler bu yapılanların hakikat olmadığını, biri rahatsızlık verici bir şey istediğinde “hayır” diyebileceklerini biliyor. Ben genç bir oyuncuyken, çok farklı bir seçeneğim olduğunu bilmiyordum. Gençlerin bizim yaşadıklarımızı yaşamayacaklarını bilmek, düzgün hissettiriyor. Her ihtilal başarılı olmuyor, şimdi hiçbir şeyin kazanılmadığını bilmemiz gerekiyor. Yapacak çok işimiz var. Bu ihtilalde erkekler, bayanlarla bir arada hareket ettiklerinde işler nitekim değişecek. Hepimiz birebir gemideyiz, bunu herkesin anlamasını istiyorum.
BU BİR DÜZGÜNLEŞME YOLCULUĞU VE BANA KENDİMİ HATIRLATIYOR
◊ “Little Girl Blue” sinemasında canlandırdığınız ‘Carole Achache’ karakterinden bahseder misiniz?
– Bir karakterle bu kadar çaba etmeyi beklemiyordum. Mona Achache de bana annesiyle nitekim gayret ettiğini anlattı. Ne kadar sıkıntı olduğunu göstermek istedi. Bu değişikti. Zira bir role büründüğünüzde, olayların kamera ardını görmeyi beklemiyorsunuz. Bu durum benim için bile garipti. Ancak evet, kendimi bu bayan soyuna çok yakın hissettim. Zira maalesef bu dünyadaki pek çok bayan emsal şeyleri deneyimledi. Annem, büyükannem ve hatta daha da birçok, erkeklerle çok güç alakalar ve cinsel ataklar yaşadı. Bu arayış beni çok etkiledi zira bu bir düzgünleşme seyahati bu bana dokunuyor. Bana kendimi hatırlatıyor…
◊ Sizce bayanlara yönelik bu sistem nereye kadar bu türlü sürecek?
– Kürtaj mesela. Kanunlar olduğunu ve artık kendimiz, vücutlarımız için karar verebileceğimizi düşünüyoruz ve sonra apansızın her şey geriye gidiyor.
CANNES’A ÂŞIĞIM
◊ Cannes’a uzun yıllardır katılıyorsunuz. Şenlikle ilgili en sevdiğiniz anınızı bizimle paylaşır mısınız?
– 12 yıldır Cannes’da sinemalarım olduğu için sahiden şanslıyım. Jacques Audiard’ın sineması için birinci kere kırmızı halıda yürüdüğümde, bu harikuladeydi. Ben çocukken, Cannes’ı bir hayal yeri olarak görürdüm. Evet, birinci sefer sahiden çok hoştu lakin yalnızca bir anı seçmek güç. Zira her yıl yeni bir sinemayla, bazen Cannes’ı birinci defa deneyimleyenlerle geliyorum buraya. Cannes, dünyadaki en hoş şenliklerden biri. Bu şenliğe sahiden âşığım.
FRANSIZ AKSANI OLDUKÇA ZOR
◊ Hem Hollywood hem de Fransa’da çalışıyorsunuz. İngilizce ya da Fransızca konuşarak oynadığınızda farklı bir şey hissediyor musunuz?
– Her sinema farklı, her karakter farklı, her öykü farklı, her direktör farklı… Lakin İngilizce ya da Fransızca kelam konusu olduğunda, beyninizi nasıl organize ettiğiniz sahiden teknik bir sorun. Ayrıyeten hangi aksanın üzerinde çalışmam gerektiği de değerli. İngiliz mi, Amerikan mı, Polonyalı mı, İtalyan mı, hatta Fransız mı… Aslında Fransız aksanı yapmak epeyce güç. Bir karakter üzerinde çalışmaya başladığımda, onun nefes alma ve konuşma formunu bulmak en zevk aldığım şeylerden biridir. Sesin nereden geldiği hakikaten değerli, zira kim olduğunuz hakkında çok şey anlatıyor. Tıpkı vakitte İngilizceyi de seviyorum.
