◊ Şu an Tunceli’deyiz, 1 aydır burada “Başkan” sinemasının çekimlerini yapıyorsunuz ve önümüzdeki aylarda bu yeni projeyle seyirci karşısına çıkacaksınız. Siz nasıl dahil oldunuz bu takıma?
– Senaryoyu okuyunca çok samimi buldum. Büsbütün kurgusal bir kıssa lakin senaryoyu okurken güya o insanlardan biriymişim üzere hissettim. O kadar renkli, o kadar çeşitli, o kadar hoş karakterler var ki, kendimi içinde hissettim okurken…
◊ Sonra?
– Direktörümüzle buluştuk. Onun o sıcak gücünü gördükten, 7 yıl bu işe emek verdiğini duyduktan ve kadroyu da öğrendikten sonra kabul ettim.
◊ Şerif Sezer, Salih Kalyon, Necip Memili, Diren Polatoğulları, Nursel Köse… Çok asıllı bir takımı var sinemanın…
– Hakikaten o denli. Ve daha evvel tanımadığım genç yetenekler de var birebir vakitte. Onlar da süper performanslar sergiledi. Usta isimlerden gençlere-çocuklara kadar herkes o kadar hoş oynadı ki, esasen bir sinema işte o vakit tamamlanmış oluyor. Yan karakterler bu kadar varlıklı işlendiği vakit hem bizler oyuncu olarak daha yeterli adapte oluyoruz, hem de seyirci izlediği vakit daha çok tadını çıkarabiliyor.
TUNCELİ’NİN
HER KÖŞESİ MUAZZAM
◊ 1 aydır Tunceli’desiniz. Tunceli’ye dair sizi şaşırtan bir şey oldu mu bu süreçte?
– Ben Tunceli’yi hiç görmemiştim daha önce. Çok merak ettiğim bir yerdi. Anadolu’yu genel manada çok merak ediyorum. Memleketimizin her köşesi o kadar değerli ve çok katmanlı kültüre sahip ki. Tunceli de merak ettiğim kentlerden bir tanesiydi. Çok şanslıyız ki; Tunceli’nin Ovacık ilçesinde inanılmaz bir tabiatın içindeyiz. Tabiatının çok hoş olduğunu duymuştum, lakin görsel açıdan bu kadar muazzam olacağını iddia etmiyordum. Direktörümüz de buralı olduğu için ve yapım takımımız çok düzgün iş çıkardığından, bölgenin en hoş fotoğraflarını gösteriyoruz sinemada.
◊ Çok sinematografik bir kent sahiden…
– Bu sinemayla ilgili söylenebilecek en büyük kelamlardan biri; sinemada yani büyük perdede izlememiz gereken, fotografik olarak âşık olacağımız bir sinema olduğu. İçerisinde gümbür gümbür, dolu dolu bir mizah da var. Birebir vakitte hüzün de. Ve natürel çok yetenekli oyuncular…
◊ Siz bir sanat sinemasında trajik karakteri de canlandırabiliyorsunuz, gişe sinemasında güldürü karakterlerini de. Oyunculukta kendinizi öteki bir yere konumlandırıyorsunuz sanırım…
– Mutlaka. Tek tip oyuncu olmak beni mutsuz eder. Ben renkli bir karakterim. İçimde bir sürü renk var. Farklı roller ve farklı cinsler deneyimlemeyi çok seviyorum. Bu bir lütuf üzere geliyor bana.
◊ “Başkan”da komik bir karaktere mi hayat veriyorsunuz?
– Evet, burada da aslında mizah tarafı kuvvetli bir karakteri oynuyorum lakin gerçekçi bir bayan. Yani absürt bir yerden almadık karakteri. Sakine, tam bir Anadolu bayanı. Ailesini seven, uygun kalpli biri. Bir defa kocasıyla büyük aşk yaşıyorlar. Onu sinemada çok net hissedeceğinizi düşünüyorum. Necip’le (Memili) çok hoş bir kimya oluştu ortamızda. O da belediye lideri adayı Zeynel karakterini oynuyor. Ne olursa olsun keyifli, huzurlular. Ve güçlüler. Sakine, üç çocuk annesi. Bugüne kadar 17-18 sinema sineması çektim, birinci kere bir sinemada çocuklarım var diyebilirim. “Dilberay” sinemasında vardı çocuklarım lakin orada onlarla çok fazla sahnem yoktu. Burada onun tadını çıkardım.
◊ Nasıldı anne olmak?
– Sevdim. Ben esasen çocukları çok severim. Çok yetenekli üç genç arkadaşımızla çalıştık. Eğlenceli sahneler çektik.
◊ Sakine’yi sevdiniz mi?
– Çok sevdim. Sakine hoş bir karakter. Oynamaktan keyif aldım. Lakin daha hoşu, bu sinemanın en hoş tarafı, birlik hissini tetikliyor olması. Asıl bunu çok sevdim. Umut veren bir sinema. Aksi görüşleri yan yana getiren, ortada uzlaştıran bir imal.
MAGAZİNEL KARAKTERE
SAHİP DEĞİLİM
◊ Siz son devirde magazin basınında da çok gündeme geldiniz fakat dikkat ettim, hakkınızda yazılanların hiçbirine yanıt vermediniz. Sanıyorum içindeki “magazin kızını” öldüren ünlülerdensiniz. Kendinizi bu türlü koruyorsunuz yani…
– Evet, motamot o denli. Bence çok kolay bir şey değil. Tahminen bu bana daha tanınan olabilecekken daha az popülerlik getiriyor. Tahminen daha çok para kazana-bilecekken daha az para kazanmama sebep oluyor. Fakat ben yaptığım işlerin konuşulmasını, özel hayatımın konuşulmasından daha çok tercih ediyorum.
◊ Amerika’da uzun mühlet kaldınız, Hollywood sinemasını yakından takip ettiniz ve oradaki oyunculuk anlayışlarını sorguladınız. Öbür bir tecrübe de yaşadınız orada. Bu da size birtakım şeylere kayıtsız kalmayı öğretmiş olabilir mi?
– Ben aslında bunu öncelikle ailemden aldım. Bizim ailede dedikodu yoktur, şikâyet yoktur. Üretmek değerlidir. Sonrasında Yılmaz Erdoğan’la tanıştım. Çok erken bir yaşta, konservatuvardan mezun olduktan çabucak sonra. Ondan aldığım öğretiler de bu istikametteydi. Ayrıyeten ben de bu türlü olmayı tercih ettim. Lakin bir taraftan şunu da düşünüyorum, magazin var. Magazini kabul ediyorum. Fakat ben magazinel bir karaktere sahip değilim.
◊ Türkiye’de son yıllarda şöhret, oyunculuğun önüne geçmeye başladı. Kesime yeni adım atanların,iki dizide şöhret olma hevesi olduğunu gözlemliyorum. Neden bu türlü sizce?
– Biraz da devrin trendi bu aslında. Toplumsal medyanın hayatımıza girmesi, takipçi sayılarının bir statü belirleme aracı haline gelmesiyle birlikte bu durum tetiklendi. Ben konservatuvardan mezun olduktan sonra şunu dedim, “Başarılı olmak istiyorum”. Tek derdim uygun yapımların, başarılı işlerin içinde olmak ve kendimi orada var edebilmekti. Üretim sürecinin bir kesimi olabilmekti. Meşhur olmak hiçbir vakit birinci gayem olmadı. Gaye muvaffakiyet olunca, şöhret aslında zaten geliyor. Ben daha 22-23 yaşlarındayken kendime şöyle dedim; şayet şöhret bunun doğal bir getirisiyse bunu olgunlukla karşıla. Ne övgüyle büyü, ne de olumsuz bir yorumla mutsuz ol. Facebook’un birinci çıktığı yıllardı bizim yeni yeni meşhur olduğumuz vakitler. O vakit bu tahlili yapmıştım. “Büşra” dedim, “Burası çok tehlikeli bir alan. Burada seni alkışlarlar havalanırsın, ufak bir şeyini eleştirirler üzülürsün. Sen bunların hiçbirinden etkilenmeyeceksin. Olumlu tarafından da, negatif tarafından da. Sen önüne bakacaksın, işini yapacaksın.”
◊ Daima bir denetim sisteminiz vardı yani…
– Mutlaka. Ben her vakit kendini telkin eden, farkındalıkla birlikte kendinde güzeline gitmeyen bir özelliği değiştirmeye çabalayan biri oldum hayatım boyunca.
EMPATİM OLMASA
OYUNCULUK GÜCÜM
AZALIRDI
◊ Burada 2 gündür gözlemliyorum sizi, herkesle eşit uzaklıkta münasebet kuruyorsunuz. Tanınan bir oyuncu olmanıza karşın statü telaşınız yok…
– Katiyen yok. Benim alametifarikam insanları sevmem. Her türlü zaafına karşın seviyorum. O kadar çok şey yaşıyoruz ki, küsmek çok mümkün. Lakin ben şöyle diyorum, “Kim bilir nereden, nasıl bir zorluk içinden geliyor… Ferdî algılama.” Hiç kimseye önyargıyla yaklaşmıyorum.
◊ Anlamaya çalışıyor, empati yapıyorsunuz yani.
– Empati bize verilmiş en büyük armağanlardan biri. İnsan ayırmam. Statü farkı, yaş farkı, cinsiyet farkı, ırk farkı; bende bu türlü bir şey yok. Ailem de beni bu türlü yetiştirdi. “En sevdiğiniz bilmem ne” diye sorulduğu vakit karşılık veremiyorum.
CANIM STAND-UP ÇEKİYOR ASLINDA
◊ Neden bugüne kadar hiç stand-up yapmadınız? Çok başarılı olurdunuz bence…
– Los Angeles’a gittiğim vakitlerde stand-up’ları izliyorum. Canım çekiyor aslında. Hiç nasip olmadı lakin hayatımın bir evresinde olabilir tahminen.
Ben yazılı metnin üzerine doğaçlamayı seviyorum, uygun bir metin oluşturduktan sonra olabilir… BKM’de skeçlerimizi kendimiz yazıyorduk. Uygun ki de öyleydi.
Hem çok şey öğrendik, hem de hiçbir yerde orada oynadığım kadar âlâ oynamadığımı düşünüyorum.
Çünkü karakterimi kendim konuşturdum. Yani potansiyelimi yüzde yüz kullanabiliyordum.
