Gazze’de öldürülen çocuklarla ilgili yaptığı paylaşımın akabinde işinden kovulup tutuklanan ve azap gören İsrailli tarih öğretmeni Meir Baruchin CNN Türk Dış Haber Muhabiri Aybike Coşkun’a konuştu.
İşte Baruchin’in CNN Türk’e özel açıklamaları…
8 Ekim’de Facebook üzerinden bir paylaşım yaptınız. Bu paylaşımınızı bize anlatabilir misiniz? Bu paylaşımı yaptıktan sonra başınıza neler geldi?
“7 Ekim savaşı başladığından beri, Gazze’deki sivillerin bilhassa de saf bayan ve çocukların maksat alınmasına duyduğum kızgınlık hakkında paylaşımlar yapıyorum. Büsbütün yok edilen aileleri paylaşıyorum. Olay ogün gerçekleşen şiddetli bombalamalar esnasında hayatını kaybeden Abu Bakr ailesinin 5-6 çocuğunun cansız vücutlarını gösteren paylaşımdan kaynaklandı. Aslında cesetleri gösteren paylaşımlar yapmam lakin o kadar etkilendim ki olabildiğince beşere İsrail ismine ne yapıldığını göstermek istedim.
Bu paylaşım ve Gazze’deki günahsız sivillerle ilgili olan başka paylaşımlar beni birçok İsraillinin gözünde Hamas destekçisi yaptı. 18 Ekim’de savunma yapmam istendi, bir sonraki gün kovuldum. 9 Kasım’da sorguya çağrıldım. Polis merkezine girdiğim an, ellerimi ve ayaklarımı kelepçelediler. Sonra beş dedektifle, daireme getirildim ve meskenimi alt üst ettiler. Sonra birinci sorgulama için polis merkezine geri götürüldüm. Bu sorgu, saatler sürdü. Daha sonra Kudüs’teki Rus yerleşkesindeki bir hapishaneye götürüldüm. Yüksek riskli mahkum olarak sınıflandırıldım. Tek kişilik hücreye koyuldum. Saatimi aldılar. Hücremde cam yoktu, sabah mı akşam mı anlamıyordum. Sonraki gün hakim, tutukluluğumu 13 Kasım, Pazartesi gününe kadar uzatmaya karar verdi. O gün hür bırakıldım.”
Anladığım kadarıyla bu sorgulamadan sonra 4 gün hapishanede kaldınız. Bu süreci biraz daha ayrıntılandırabilir misiniz? Bütün bu süreç, bir İsrailli olarak size nasıl hissettirdi?
“Öncelikle şunu söylemem gerekiyor: Yahudi olmam, bu süreçte kıymetli bir rol oynadı. Filistinli olsaydım her şey farklı olurdu. Daha çok şiddet görürdüm. Dediğim üzere yüksek riskli mahkum olarak sınıflandırıldım. Tek kişilik hücredeydim. Gardiyanların benimle konuşmalarına müsaade yoktu. Yanıma bir şey almama müsaade verilmedi. Televizyonu bırakın, kitap bile yanımda yoktu. Hücreye kendi kıyafetlerimle girdim, dört gün boyunca tıpkı kıyafetler üstümdeydi. Bana buram buram sigara kokan iki eski battaniye verdiler, işte bu kadar. Özgür kalana kadar saatleri saydım. Tek kişilik hücrede olmak, hiç kolay bir şey değil. Geceler uzunluğu başka mahkumların çığlıklarını duyabiliyordum. Bilhassa de Filistinlilerin. Bu müthiş bir durum. Lakin ben yalnızca dört gün geçirdim orada. Filistinli mahkumlar çok daha uzun müddet orada kalıyorlar.”
Bir tarih öğretmeni olarak genç jenerasyonla hayli vakit geçiriyorsunuz. Kendi deneyimlerinize dayanarak İsrailli gençlerden biraz bahseder misiniz? Filistinliler ve Gazze Sınırı mevzularında ne düşünüyorlar?
“Burada değerli nokta, İsrail’de okul çağındaki çocuklar sırf tek ses duyuyor. Doğdukları andan itibaren daima tıpkı sesi dinliyorlar. Ulusal ses; konutta, okulda… ana akımda daima tıpkı sesi duyuyorlar. Bu yüzden de onlara “Filistinli” denince akıllarına direkt teröristler geliyor. Bu birden fazla İsrailli için birebir. Filistinliler belirli meçhul siluetlerden fazlası değil. İsimleri yok, yüzleri yok, aileleri yok, umutları, planları yok.”
Okula geri döndüğünüzü duydum. Okula dönüş süreciniz hakkında konuşabilir misiniz? Sonrasında neler oldu?
“Belediye kaybetti. Mahkeme süreksiz önlem kararı çıkardı ve beni misyonuma iade etti. 19 Ocak’ta okula döndüm. Belediye prestijimi lekelemeye karar vermişti. Sistematik bir formda öğrencileri ve velilerini doldurmuşlardı. Okula adımımı attığım anca onlarca öğrenci etrafımı sardı ve bana küfür etmeye, tükürmeye başladı. 8’den öğleye kadar, 12’ye kadar resmen kuşatma altındaydım. Öğretmenler odasındayken öğrenciler camları yumrukluyordu. Bana, anneme, çocuklarıma küfür ediyor ve ölmemi, bedenimin her yerinde kanser çıkmasını diliyorlardı.”
Netanyahu hükümeti ve Gazze Şeridinde son dört aydır gerçekleşenler hakkında ne düşünüyorsunuz?
“Netenyahu hükümetinin felaket olduğuna inanıyorum. Bugün olduğumuz noktaya bizi onlar getirdi. Bir ülke savaşa gittiğinde amaçlarını belirlemesi, bir taktiğinin olması gerekir. Nasıl, nasıl amaçlarınızı gerçekleştireceksiniz? Her şeyi bir kenara bırakın bir uzun vadeli planınız olmalı. Savaşın bittiği gün ne olmasını bekliyorsun? Şu anda bunların hiçbiri yok. Net amaçlarımız yok, taktiklerimiz yok, ve mutlaka uzun vadeli bir stratejimiz yok. Gazze’de yaptıklarımız, orada yaptıklarımız intikam için ve intikam bir siyaset değildir. İnanıyorum. Bir gün Museviler ve Filistinliler bu ülkede birlikte huzur, eşitlik, onur, dostluk ve işbirliği içinde yaşayabilsin diye dua ediyorum. İnşallah.
Bu röportajı bir Filistinli izliyorsa ona şunları söyleyerek yüreklendirmek istiyorum: Vazgeçmeyin. Özgürlüğünüzden vazgeçmeyin. Bir gün özgürlüğünüze kavuşacaksınız. Temel haklara sahip olmanızı istiyorum. Sahip olduklarıma, sizin de sahip olmanızı istiyorum. Çocuklarımın sahip olduklarına, sizin çocuklarınızın da sahip olmasını istiyorum. Yahudi ve Filistinli çocuklarının birlikte okula gidip, maç yapıp, imtihanlara hazırlanmasını istiyorum. Barış içinde birlikte yaşamak istiyorum. Birlikte yaşamak şiddet manasına gelmez. Kültürlerimiz benziyor. Dillerimiz benziyor. Barış içinde birlikte yaşayabiliriz. Umuyorum ki bir gün bu gerçekleşecek.”
