Hayatını değiştiren balık avına çıkmadan aşağı üst bir hafta kadar önceydi. Maike Hohnen otomobiliyle bir inşaat alanının önünden geçerken “ÜCRETSİZ” yazılı bir tabela gördü. Tabelanın dikili olduğu çimenlikte 100 kadar plastik kova vardı.
Hohnen kenara çekti, kovalardan 8-9 adedini alıp kamyonetinin ardına attı. Meskene varınca da birkaç kovayı teknesinin deposuna yerleştirdi. “Bunlar bir gün bir işe yarar” diye düşünüyordu.
Balıkçılık, Hohnen’ın hayatında büyük bir yere sahipti. 14 yaşından itibaren yaz tatillerinde balıkçı teknelerinde çalışmış ve bunu 20 yıllık bir mesleğe dönüştürmüştü.
Almanlara ilişkin trollü teknelerde çalışmış, Kuzey Atlantik’te aylar boyunca karayı görmediği vakitler olmuş, son 11 yılını da memleketi Avustralya’nın kıyılarında avlanarak geçirmişti. Dahası boş vakitlerinde da hobi olarak balığa gidiyordu.
“DAMARLARINDA TUZLU SU DOLAŞIYOR”
Bu tutkusu oğluna da geçmişti. Hohnen’ın dediğine nazaran oğlu Julian birinci balığını avladığında şimdi yürümeyi bile beceremiyordu. Hohnen, Julian için, “Sahilde bıraktığım bir oltaya tutunup ayağa kalktı ve makineyi çevirmeye başladı. Damarlarında kan değil tuzlu su dolaşıyor” tabirlerini kullandı.
Julian küçükken, kreşte geçirdiği vakitler dışında tüm vaktini babasıyla geçiriyordu. Hohnen fabrikada balık işlerken ya da büyük ticari gemilerin yakıtlarını doldururken bile Julian yanında duruyor, babasını izliyor, iş arkadaşlarıyla konuşuyordu.
Dolayısıyla Hohnen ve arkadaşı Stephen Jeacocke, Haziran 2019’da balık avına çıkarken Julian’ı da yanlarına almışlardı. Hatta o sırada 7 yaşında olan Julian babasına “Gece de kalalım” diye yalvarmıştı. Böylelikle güneş doğmadan kalkıp balık tutabileceklerdi.
Caloundra sahili
YORGUNLUK ÖNLEME ÜSTÜN GELDİ
Baba oğul Hohnen’lar ve Jeacocke, öğlen saatlerinde denize açıldı. Queensland’in Caloundra kasabasından demir almış ve kıyıdan 14 kilometre kadar uzaklaşmışlardı.
Öğleden sonra keyifli vakit geçirdikten sonra saat 19.00 civarında Julian uyku tulumunu alıp teknenin yarı kapalı kamarasına indi. Akabinde Jeacocke da uyumaya karar verdi.
Aslında olağanda bu çeşit seyahatlerde birinin uyanık kalıp gözcülük yapması gerekiyordu lakin Hohnen da ziyadesiyle yorgundu. Jeacocke’la konuşup sorun olmayacağına karar vermişlerdi. Üstelik Jeacocke’un uykusu çok hafifti. En ufak bir harekette uyanıyordu. Bunlara güvenen Hohnen demir attı, her şeyin sağlam olduğunu denetim etti ve uyumak için oğlunun yanına uzandı. İkisi de can yeleklerini giymemişlerdi zira yelekle rahatça uyumak mümkün değildi.
BİRKAÇ DAKİKA İÇİNDE SUYA GÖMÜLDÜLER
Hohnen bir anda ayaklarındaki ıslaklık hissiyle uyandı. Ortada bir sorun olduğunu çabucak anlamıştı. Çabucak Jeacocke’u uyandırdı.
Onlar uyurlarken çıpanın demiri uskura dolanmış ve tekneyi aşağı gerçek çekmeye başlamıştı.
Tekne hayli su almıştı. Hohnen motoru ve güverte pompasını çalıştırmaya çalıştı lakin başarılı olamadı. O noktada motorun çoktan suya gömüldüğünü anladı.
Ardından kıyı güvenlik ünitelerini aradı Hohnen. O sırada bilmiyordu lakin davetine cevap veren memur, telsiz odasındaki birinci nöbetini tutuyordu. Su alan bir tekneyle ilgili gece 1.30’da panik dolu bir davet gelmesi, akabinde da kontağın kopması, birinci iş günü için epey çetrefilli bir durumdu.
Julian olay sırasında 7 yaşındaydı
BİR YANDAN JULIAN’I TUTUYOR BİR YANDAN KULAÇ ATIYORDU
Hohnen süratle tekneden inmeleri gerektiğini biliyordu. Julian’ı kucağına almak için uzandı, birkaç saniye içinde ağzı burnu tuzlu suyla doldu. Uyanıp kıyı güvenliği aramasından bir dakika sonra tekne alabora olmuştu.
Jeacocke tekneden fırlamıştı lakin teknenin üstündeki tente, Hohnen ve oğlunu suyun altına yanlışsız çekiyordu.
Hohnen ne yapması gerektiğinin farkındaydı. Bir yandan Julian’ı kucağında tutarken bir yandan da teknenin batış suratından daha süratli yüzüp oradan kurtulmalarını sağlaması gerekiyordu.
Bunu başarıp başını sudan çıkardığında teknenin ışıklarının suyun derinliklerine yanlışsız indiğini gördü. Onun dışında ortalık zifiri karanlıktı. Hohnen, “Bir kolumla Julian’ı tutup bir yandan da kulaç atmak zorundaydım” dedi. Hohnen bunu ne kadar müddet yaptığını hatırlamadığını, bir ya da iki dakika olduğunu düşündüğünü belirtti.
KOVALAR HAKİKATEN BİR İŞE YARADI
Sonra bir anda, 1 metre kadar önlerinde bir şey yüzeye çıktı. “Bir işe fayda bunlar” diye teknesine attığı iki kovaydı yüzeye çıkanlar.
Kovalardan birine Hohnen başkasına Jeacocke tutundu. Hohnen’ın telefonu su alıp bozulmadan evvel Jeacocke Avustralya polisini arayıp suda olduklarını ve can yelekleri bulunmadığını bildirmişti. Lakin telefon bozulduktan sonra yapabilecekleri tek şey kovalara tutunup beklemekti. Hohnen, “Yüzme biliyorum fakat kıyıya 14 kilometre yüzemeyeceğimin farkındaydım” diye konuştu.
Hohnen, rasyonel düşünmeye, umutlu olmaya çalışıyordu. Kıyı güvenliği ve polisi aradıklarına nazaran yardım geliyor olmalıydı. Ortalarındaki en sakin ve optimist olan kişi Julian’dı. Hohnen, oğlunun tutumuyla gurur duyduğunu belirterek, “Bizi sakinleştiren, her şeyin yoluna gireceğini, karayı gördüğümüzü, yardımın yolda olduğunu söyleyen oydu” dedi.
Ancak yardım geliyorsa bile gecikiyordu. Saatler geçiyordu. Avustralya’da kış mevsimine denk gelen Haziran ayındaydılar. Su sıcaklığı 21 dereceydi lakin uzun mühlet suda kalmak mümkün değildi. Deniz hayli sakindi ancak yeniden de dalgaların biraz yükselmesi bile suyun içinde kalacakları manasına geliyordu. Suyun içinde dönüp dalgaları gerilerine almaya çalıştılar.
DERİNLERDE KÖPEK BALIKLARI YÜZÜYORDU
Hohnen o bölgede köpek balıkları olduğunu da biliyordu lakin deneyimli bir balıkçı olduğundan bu bahiste içi rahattı. “O civarda yaşayan tipler insanlara saldırmazlar. Yani akşam yemeği menülerinde biz yoktuk. O husus aklımın ucundan bile geçmedi” diyen Hohnen’ın asıl sorunu oğlunu kalçasına yakın tutabilmekti.
Hohnen, “Elbette kollarım ağrıyordu lakin öbür bir seçeneğim yoktu. Ömrümün sonuna kadar Julian’ı tutacağımı ve o kovayı bırakmamam gerektiğini biliyordum” diye anlattı o dakikaları.
Kovaların baht yapıtı çabucak önlerinde yüzeye çıkması hem fizikî hem de mental olarak hayatlarını kurtarmıştı. Bu sayede umutlanan Hohnen, Allah’ın kendilerini koruduğuna ikna olmuştu.
Gün doğarken Hohnen, Julian’ın konuşmalarının azaldığını fark etti. Kısa mühlet içinde çocuğun hareketleri de hayli yavaşlamıştı. Şuuru kapanıyordu. Hohnen çocuğun hala hayatta olduğunu biliyordu zira “Tükür oğlum” dedikçe Julian ağzına kaçan tuzlu suları tükürmeye devam ediyordu. Lakin vakit daralıyordu.
Maike Hohnen ve avladığı dev üzere ton balığı
YANLARINA KADAR GELİYOR, GÖRMÜYORLARDI
Şafak söktükten kısa bir mühlet sonra Hohnen bir polis teknesinin kendilerine yaklaştığını gördü. Bulundukları yere 400 metre kala tekne apansız güneybatı tarafına dümen kırdı ve gözden kayboldu.
20 dakika sonra kıyı güvenlik teknesi de birebir şeyi yaptı. İki teknenin mürettebatı da çok yakınlarına gelmiş fakat kazazedeleri fark etmemişti. Onlar doruklarında dolanan helikopterin sesini duyabiliyordu lakin helikopterler okyanusun ortasında süzülen üç kafayı göremiyordu.
Beklemeye, kovalara tutunmaya devam ettiler…
Nihayet Nordic Star isimli büyük bir gemi kornasını peş peşe çalmaya başladı. Hohnen, “Bizi görmüş ve deniz polisine haber vermişlerdi” dedi. Birkaç saniye içinde polisler yanlarına gelirken kurtarma helikopteri de tam doruklarında uçmaya başladı.
Hohnen dalgıça evvel Julian’ı almasını söyledi. Küçük çocuk vinçle helikoptere çekildi. Akabinde Hohnen uzatılan kargo ağına tutundu ve polis teknesine çekildi. O noktada ortalık karardı, Hohnen şuurunu kaybetti.
JULIAN KOMAYA GİRDİ
Kendine geldiğinde bir ambulanstaydı ve hastaneye götürülüyordu. Üstelik haberler hiç âlâ değildi.
Helikopterin pervanesinin yarattığı rüzgârın tesiriyle şoka giren Julian’ın kalbi durmuştu. Helikopterdeki sıhhat vazifelisi Julian’ı hayata döndürmeyi başarsa da oğlu şu an komadaydı. Doktorlar yaşayıp yaşamayacağını bilmiyor, hayatta kalsa bile beyninde ağır hasar oluşmasından telaş ediyordu. Julian’ın yemek yemeyi, yürümeyi, konuşmayı tekrar öğrenmesi gerekecek üzere görünüyordu.
Yaşadığı onca şeyden sonra Hohnen nasıl reaksiyon vermesi gerektiğini bilmiyordu. Duydukları kendisine gerçekmiş üzere gelmiyordu. Kurtarılmak için saatlerce bekledikten sonra artık de oğlunun hayatta kalıp kalamayacağı sorusunun karşılığını almak için bekleyecekti.
Neyse ki bu bekleyiş fazla uzun sürmedi. Daha 24 saat dolmadan Julian gözlerini açtı, babasına bakıp, “Ne işimiz var burada baba? Haydi balığa gidelim” dedi.
BİR HAFTADA AYAĞA KALKTI
Julian’ın bu kelamları herkesi güldürdü. Tabipler gözlerine inanamıyordu. Julian bir yandan burnuna ve boğazına takılmış ekipmanları söküp bir yandan da “Eve gidemez miyiz?” diye soruyordu.
Ancak Julian’ın birkaç hafta hatta tahminen de birkaç ay boyunca hastanede kalması gerekecekti. Bu nedenle Julian oğluna bir oyuncak balık oltası aldı. Neyse ki Julian 1 hafta içinde taburcu edildi. 1 aya kalmadan da yine balığa gitmeye başladı.
Hohnen, o gece yaşananların Julian’da hiçbir halde fizikî ve zihinsel hasar bırakmadığını lakin kendisinin sıkıntı günler yaşadığını belirtti. Oğlunu hayata döndüren sıhhat görevlisiyle ve kendilerini kurtaran kıyı güvenlik memurlarıyla buluşup teşekkür ettiğini de kelamlarına ekleyen Hohnen, ne kadar şanslı olduğunu lakin o vakit anlayabildi.
Zira sıhhat çalışanları her birinin yaşama talihinin yüzde 5 olduğunu düşünmüştü. En büyük bahtları da üstlerinde can yeleği olmamasıydı. Aksi takdirde tekne alabora olduğunda tavanın altına sıkışıp kalabilirlerdi.
Julian kendine gelir gelmez balığa gitmek istedi
“SUYU GÖRÜR GÖRMEZ BALIK TUTMAK İSTİYOR”
Hohnen kazadan sonra yeni bir tekne aldığını lakin eski hayatının kimi ögeleri kelam konusu olduğunda oğlu kadar rahat olmadığını belirterek, “Geceyi teknede geçirmekte sorun yaşıyorum. Çok kaygılanıyorum. Tekrar demir atamayacağımı biliyorum” dedi.
Ancak Hohnen bir noktada geceyi teknede geçirmek zorunda kalacağını zira 11 yaşındaki Julian’ın bu hususta kendisine yalvardığını tabir ederek, “Suyu görür görmez balık tutmak istiyor. Çocuğu durduramıyoruz” diye konuştu.
The Guardian’ın “My boat sank in the dead of night – and I had to save my seven-year-old son” başlıklı haberinden derlenmiştir.
