Takvimler 1983 yılını gösteriyordu.
Sally Ride, uzaya çıkan birinci Amerikalı bayan olarak ismini tarihe altın harflerle yazdırmaya hazırlanıyordu.
O ve mürettebattaki başka astronotlar basının karşısına geçmiş, birkaç hafta sonra yapacakları seyahatle ilgili bilgiler veriyordu.
Ride ve meslektaşları, modülü olacakları Challenger misyonunun değerine, astronomi bilimine yapacağı katkılara dair konuşmaya hazırdı. Lakin muhabirlerin birinden gelen soruyu duyan herkes, başta Ride olmak üzere, donup kaldı.
Muhabir, “Bu kümenin bir üyesi olarak eğitimleriniz sırasında bir sorun çıktığında, mesela tuhaf bir arıza olduğunda nasıl reaksiyon verdiniz? Bir insan olarak bunu nasıl karşıladınız? Ağlıyor musunuz bu türlü durumlarda? Ne yapıyorsunuz?” diye sordu.
Muhabire diplomatik bir lisanla karşılık veren Ride, mürettebattaki erkek astronotların hiçbirine asla bu türlü bir soru sorulmayacağına da dikkat çekti.
Challenger mürettebatı soldan sağa Bob Crippen, Fred Hauck, Sally Ride, John Fabian ve Norman Thagard.
HEPSİ GÜÇLÜ VE BAŞARILI KADINLARDI
40 yıl önce yaşanan bu olay geçtiğimiz günlerde raflarla buluşan bir kitap sayesinde yine gündeme taşındı. Üstelik Amerikan Uzay ve Havacılık Dairesi (NASA) misyonlarında görev alan bayan bilim insanlarının maruz kaldığı cinsiyetçi haller ne yazık ki bununla hudutlu değildi.
Yazar Loren Grush’ın imzasını taşıyan “The Six: The Untold Stories of America’s First Women Astronauts” (Altı: Amerika’nın Birinci Bayan Astronotlarının Anlatılmamış Hikâyeleri) isimli kitapta buna benzeri pek çok olay ve anekdot anlatılıyor.
Grush, CNN International’a yaptığı açıklamada, birçok Amerikalı üzere Sally Ride’ı ve tarihe geçen muvaffakiyetini duyarak büyüdüğünü belirtti.
Gazeteci olduktan sonra NASA’nın birinci kadın-erkek karışık astronot sınıfında Ride’la birlikte eğitim alan öteki bayanların öykülerini de merak etmeye başladığını söyleyen Grush, “Onlar da tıpkı Ride üzere güçlü ve başarılı kadınlardı. Onlar da tıpkı uzay misyonunda vazife alma talihini elde edebilmek için yarışmıştı” dedi.
Soldan sağa; Sally Ride, Shannon Lucid, Kathryn Sullivan, Rhea Seddon, Anna Fisher, Judith Resnik
“UZAYA ÜÇ DİŞİ GÖNDERİLDİ; İKİSİ ÖRÜMCEK BİRİ MAYMUNDU”
Grush’ın kitabında Ride’ın 1983’teki misyona seçilmesi bir başlangıç noktası olarak kabul ediliyor. Bu noktadan hareket eden Grush, NASA’nın birinci bayan astronotlarının kıssalarının derinine iniyor. Astronotların birinci uçuşlar sırasında yaşadıkları, misyon başında karşı karşıya kaldıkları baskılar ve bu süreçte kendilerine sorulan bir yığın cinsiyetçi soru, kitabın ana ögelerini oluşturuyor.
Halihazırda Bloomberg haber ajansının uzay muhabiri olarak vazife yapan Grush, “Onların öyküsünü vaktinde anlatılmış olması gerektiği formda anlatmaya çalışıyorum” dedi.
Grush’ın kitabında aktardığı üzere, her şeyi başlatan 1970’lerde yayımlanan bir rapor oldu. Raporda “Bugüne kadar NASA tarafından uzaya üç dişi gönderildi. Bunlardan ikisi – Arabella ve Anita- örümcekti. Üçüncü olan Miss Baker ise bir maymundu” sözleri yer alıyordu.
Raporun muharrirlerinden Ruth Bates Harris, “yıkıcı güç” olduğu gerekçesiyle NASA’dan kovuldu fakat gelen siyasi reaksiyonların akabinde misyonuna iade edildi. Bayanların uzaya gönderilmesi için ise aşağı üst bir 10 yıl daha geçmesi gerekecekti.
Grush, “Vatandaşlık hakları hareketini yaşamıştık. Feminist hareketi yaşamıştık. Eşitsizlik artık NASA’nın göz arkası edemeyeceği bir hal almıştı” diye konuştu.
Kathryn Sullivan ve Sally Ride geliştirdikleri uyku tulumunu yerçekimsiz ortamda tanıtırken
SİYAHİ VE ASYALI ASTRONOT ADAYLARI DA BİRİNCİ DEFA BU KÜMEDE YER ALDI
Kitapta anlatılanlara nazaran, 1976-1977 yılları ortasında 1.500’den fazla bayan astronot olmak için müracaat yaptı. Nihayetinde bu sayı altıya indi.
Bu altı bayan daha sonra Houston’da bulunan Johnson Uzay Merkezi’nde eğitime alınan NASA Astronot Kümesi 8’in bir modülü oldu. Bu kümenin tek özelliği bayanları içermesi değildi. Üçü siyahi, biri Asya kökenli olmak üzere, farklı ırklara mensup astronot adaylarını da kapsayan 35 kişilik küme, bu açıdan da bir birinci oldu.
Sally Ride bir astrofizikçiydi. Kümedeki öteki bayanlar ise elektrik mühendisi olan Judy Resnik, jeolog ve oşinograf Kathy Sullivan, biyokimyacı Shannon Lucid ve tıp tabipleri Anna Fisher ile Rhea Seddon’dı.
UÇUŞ DENEYİMİ ARANMAMASI İSTİKRARLARI DEĞİŞTİRDİ
Bu altı bayanın ortak bir özelliği vardı: Hiçbirinin jet uçurma eğitimi yoktu. Yalnızca Resnik, Lucid ve Seddon’ın bir modül pilotluk tecrübesi vardı.
Ne var ki uzay mekiği programına “misyon uzmanı” diye yeni bir durum eklenmişti. Misyon uzmanlarında uçuş deneyimi aranmıyordu.
Grush, “NASA, kriterleri bilim insanlarını ve tabipleri kapsayacak biçimde genişletmişti. Bu sayede yalnızca bayanlar ve beyaz olmayan Amerikalılar değil, farklı art planlara sahip birçok kişi programa katılabildi” diye konuştu.
Sally Ride, Judith Resnik, Anna Fisher, Kathryn Sullivan ve Rhea Seddon 1978’de Florida’daki eğitimleri sırasında
MEDENİ DURUMLARI, UZUNLUKLARI, KİLOLARI HABERLERDE YER ALIYORDU
Diğer yandan 1983 yılında Ride’a eğitim sırasında ağlayıp ağlamadığını soran muhabir de bu manada ne birinci ne de tekti. Birçok öbür gazeteci bayan muhabirlere benzeri sorular sorup cinsiyetçi yorumlar yapıyordu. Altı bayan astronot hakkında gazetelerde ve televizyonlarda yayınlanan haberler de geçen sözler de bu bakış açısını yansıtıyordu.
Grush, “Spikerlerden biri, bayan astronotları televizyonda tanıtırken her birinin isimlerini teker teker okumuş, akabinde uygar durumlarını söylemiş ve kimlerin bekâr olduğuna vurgu yapmıştı. Haberlerin birçoğunda astronotlar ‘kızlar’ ya da ‘uzaydaki hanımlar’ diye anılıyordu. Daha çalışkan olan birtakım müellifler haberlerde astronotları tanıtırken yaşlarına, uzunluklarına ve yüklerine da değinmeden geçmiyordu” tabirlerini kullandı.
Örneğin, Grush’ın kitapta da alıntıladığı bir röportajda, NBC’nin haber sunucusu Tom Brokaw, Resnik’e “Sence gelecekte bir gün uzayda aşk yaşanabilir mi?” diye sormuştu.
Araştırması kapsamında Bilgi Özgürlüğü Yasası doğrultusunda bu programların kayıtlarını kanalların arşivlerinden aldığını belirten Grush, “Videoyu izlemek diyaloğu duymaktan ya da transkriptleri okumaktan daha makus zira simülatörde ağlaması ya da uzaydaki birinci anne olmayı isteyip istememesiyle ilgili ahmakça soruları yanıtlarken Sally’nin yüzünün aldığı hali görebiliyorsunuz. Medya kamuoyunun o periyottaki hislerini ve bayan astronotların üzerindeki baskıyı sahiden özetliyordu” dedi.
Altı bayan astronot ortasında uzaya birinci giden Sally Ride (sağdan üçüncü) oldu
EN FAZLA X ONUN İSMİNİN YANINDA YER ALDI
Astronot Kümesi 8’in üyeleri bir komite tarafından seçiliyordu. Fakat astronotların eğitim sonrası belirlenen uzay mekiği misyonlarını büyük oranda tek bir kişi belirliyordu: NASA’nın uçuş operasyonlarından sorumlu yöneticisi George Abbey.
Abbey, uzaya birinci Amerikalı bayanı gönderecek misyon için yanlışsız kişinin Ride olduğuna emindi. Lakin uzay merkezinin yöneticisi, sonradan yeşil ışık yaktığı bu seçime karşı çıkmıştı.
Grush’ın kitabına nazaran, Abbey, Ride’ın seçilmesini sağlamak için ortalarında uçuşun kumandanı olmasına karar verilen Bob Crippen da dahil birçok kritik isimle görüşmeler yaptı.
Crippen ve Abbey, baskı altında çalışabilme ve mürettebatın başka üyeleriyle anlaşabilme üzere birçok marifeti nedeniyle Ride’ın öne çıktığını düşünüyordu. Lakin Ride’ın öbür astronotlarda olmayan bir özelliği vardı. Grush, “İçedönük bir insan olan Sally, spot ışıklarının altında olmak ya da ünlenmek isteyen biri değildi. Crippen ve Abbey, bu kişilik yapısının uzaya çıkacak birinci bayan için en uygunu olduğunda hemfikirdi. Çok fazla dikkat çekmek isteyen birini seçmek istemiyorlardı” diye anlattı seçim sürecini.
Nihayetinde Abbey, bayan astronotların isimlerini bir tabloda topladı ve her bir marifet için tabloya bir X işareti koydu. Sonuçta Ride’ın isminin yanında herkesten daha fazla X vardı. Bu da Ride’ın en yakın iki rakibinden daha fazla sistemi anlayabildiği manasına geliyordu. Üstelik Ride, misyon için epey kıymetli olan robot kolu nasıl çalıştıracağını da biliyordu. Bütün bunlar Ride’ın seçilmesini garantiledi.
1986’daki Challenger misyonunda iki bayan, bir siyahi ve bir Asyalı astronot yer alıyordu. Soldan sağa Sharon Christa McAuliffe, Gregory Jarvis, Judith Resnik, Dick Scobee, Ronald McNair, Mike Smith, ve Ellison Onizuka.
ARTEMIS MİSYONU ÖNCESİ HER ZAMANKİNDEN DAHA ÖNEMLİ
Ride birinci olsa da öteki beş bayan astronot da ilerleyen devirdeki uzay mekiği uçuşlarına katıldı. Örneğin 1986’da yaşanan Challenger felaketinde hayatını kaybedenlerden biri, ikinci uzay mekiği uçuşunu yapmakta olan Resnik’ti. Grush’ın kitabında tüm bu uçuşlara dair detaylar yer alıyor.
Altı bayan astronotun öyküleri tarihin hiçbir periyodunda ehemmiyetini yitirmese de Ride ve meslektaşlarının tecrübeleri bilhassa günümüz için büyük dersler içeriyor.
Grush bunun sebebini şöyle özetledi:
“NASA halihazırda Artemis programıyla yine Ay’a gitmeyi planlıyor. Bu programın hedeflerinden birinin Ay yüzeyine birinci bayanı göndermek olduğu vurgulanıyor. Hasebiyle bayanların daha evvel nelerle başa çıkmak zorunda kaldıklarını ve yıllar boyunca nasıl trajik bir biçimde programın dışında tutulduklarını hatırlamanın tam vakti diye düşünüyorum. Ay’a gidecek bayanların, 70’lerdeki ve 80’lerdeki bayanlar kadar güç vakitler geçirmeyeceklerini umuyorum.”
CNN International’ın “These highly trained scientists and doctors were making history. Reporters kept asking them sexist questions” başlıklı haberinden derlenmiştir.
